Opis
„Niewielu odważyło się po Szafarzyku podjąć, a co ważniejsze pomyślnie przeprowadzić podobnie obszerny zamysł badawczy. Do nich należą, obok […] Lelewela i Niederlego, jeżeli chodzi o naukę polską, przede wszystkim Kazimierz Tymieniecki i Henryk Łowmiański, prawdopodobnie ostatni już połihistorzy w pełnym tego słowa znaczeniu. […] Ich prace, podobnie jak Słowiańskie starożytności Szafarzyka, nie tracą na wartości, nawet w miarę zastępowania poszczególnych tez czy ustaleń przez nowsze. Pozostaną w dorobku europejskiej nauki historycznej, a wraz z nią humanistyki, jako kamienie milowe, a zarazem jako świadectwa rozwoju świadomości historycznej i narodowej krajów słowiańskich”.
z posłowia Jerzego Strzelczyka
Wielka synteza dziejów Słowiańszczyzny z 1837 r., pióra uczonego słowackiego Pawła Józefa Szafarzyka, w której zawarł on – jak pisał A. Gieysztor w 1998 r. – „sumę dotychczasowej wiedzy” na temat najstarszych i wczesnych dziejów Słowian, bardzo szybko została przetłumaczona na język polski i wydana w Poznaniu w latach 1842-1844 w przekładzie H. Bońkowskiego i nakładem W. Stefań-skiego. Książka szybko się sprzedała i dzisiaj brak jej nawet w wielkich bibliotekach naukowych. Stąd już przed czterdziestu laty G. Labuda postulował jej wznowienie. Spełniamy to życzenie, wydając wybitną rozprawę jako kolejny tom Wznowień PTPN.
