Opis
Pierwsze wydanie „Słowiańszczyzny Zachodniej” ukazało się w 1903 r., a po niemal pół wieku doczekało się wznowienia nakładem Instytutu Zachodniego. Wywołało to gwałtowną reakcję Edwarda Ochaba, sekretarza Komitetu Centralnego PZPR, który na otwockiej konferencji metodologicznej historyków polskich grzmiał, iż trudno pogodzić się z faktem, że […] głównym źródłem wiedzy o Słowiańszczyźnie Zachodniej dla szerokich kół inteligencji jest najczęściej praca Wachowskiego, erudyty patrzącego na świat przez mętne okulary tzw. niemieckiej szkoły historycznej. Obecne wydanie trzecie ukazuje się prawie dokładnie w setną rocznicę pierwszego. Posłowiem opatrzył je, podobnie jak wydanie drugie, Gerard Labuda – jeden z tych uczonych, którzy kontynuują dzieło Kazimierza Wachowskiego. W polskiej literaturze historycznej, wciąż jeszcze dość ubogiej w opracownia syntetyczne na temat Słowiańszczyzny Zachodniej, praca Wachowskiego zajmuje pozycję zupełnie szczególną. Aleksander Briickner, polski slawista i poli-histor z Berlina, uczony wyjątkowo krytyczny, ale i o niebywałej wprost wiedzy, dziełem Wachowskiego był najzwyczajniej zachwycony, uznając je za pierwszą prawdziwie naukową rozprawę polskiego historyka o Słowiańszczyźnie Zachodniej w średniowieczu. W każdym razie powinna się ona znaleźć w bibliotece podręcznej każdego mediewisty, slawisty, archeologa średniowiecza, badacza stosunków polsko-niemieckich.
