Opis
Naukowcy są zgodni co do tego, że gatunki literackie posiadają pewną dynamikę i ulegają zmianom. Każdy autor tworzący wewnątrz ram gatunku rozwija go i przekształca, tworząc utwór łączący cechy tradycyjne z elementami nowymi i nieoczekiwanymi. W ten sposób każda realizacja danego gatunku staje się jednocześnie jego aktualizacją i wyznacza na nowo jego granice. Zjawisko to szczególnie wyraźnie dostrzegamy w dziele Nonnosa z Panopolis (V w. n.e.), autora najobszerniejszego, a zarazem ostatniego wielkiego eposu klasycznej literatury greckiej – Dionysiaka, czyli dziejów życia i ubóstwienia boga wina Dionizosa. Twórczość tego poety, po latach zapomnienia, budzi ostatnio coraz większe zainteresowanie zarówno badaczy, jak i czytelników. Dzieło to jest bowiem nie tylko niezgłębioną skarbnicą wiedzy na temat wierzeń starożytnych Greków, lecz także utworem pełnym nawiązań do całej klasycznej literatury greckiej. Praca niniejsza ukazuje twórczość literacką Nonnosa przez pryzmat pojawiającej się w niej gry z czytelnikiem, prowadzonej przez Nonnosa na różnych poziomach kompozycyjnych. Przedmiotem szczególnego zainteresowania jest rola gatunków literackich inkorporowanych w strukturę Dionysiaka, przy czym – zgodnie z przyjętymi na wstępie założeniami – obszernego potraktowania doczekały się przede wszystkim gatunki łatwo rozpoznawalne, a więc budzące natychmiast określone oczekiwania u odbiorców, takie jak hymn, epigram i sielanka. Analiza tekstów zaczerpniętych z dzieła Nonnosa pozwoliła na ustalenie, że dawne gatunki i ich elementy zatraciły w Dionysiaka swą pierwotną wymowę i posłużyły stworzeniu całości o zupełnie nowej funkcji, a także odgrywają znaczącą rolę w kompozycji eposu jako całości.
Książka w języku niemieckim.
