Opis
Tematem książki jest taniec towarzyski rozumiany jako artystyczna praktyka kulturowa. Autorka zarysowuje kontekst problemowy, w którym taniec jako zjawisko kulturowe nie jest częstym, zwłaszcza w Polsce, przedmiotem badań. Jeszcze rzadziej obiektem naukowego zainteresowania okazuje się taniec towarzyski. Artyzm tej formy tańca i jego potencjał kulturotwórczy są marginalizowane także w życiu artystycznym i na polu edukacyjnym. Kontrastuje z tym coraz większa popularność tańca jako rywalizacji sportowej i jako masowej rozrywki, zapewnianej przez programy telewizyjne typu Taniec z Gwiazdami. Diagnozując powyższy stan rzeczy, Autorka wykazuje, w jaki sposób taniec towarzyski wykracza poza sportowy, użytkowy i konsumpcyjny charakter, i staje się samoświadomą praktyką artystyczną, odziaływującą na życie społeczne i proces kulturowy. Książka zawiera trzy eseje, które stanowią zarazem trzy perspektywy refleksji teoretycznej nad tańcem. W szkicu pierwszym, w perspektywie choreograficzno-kompozycyjnej, podjęte zostaje zagadnienie tworzenia choreografii. Zadając pytanie, na czym polega rozumienie i interpretowanie tańca jako obiektu posiadającego własności semiotyczne – w szkicu drugim Autorka rozwija perspektywę odbiorcy dzieła tanecznego. W trzecim eseju, w którym omówiona zostaje perspektywa procesu historyczno-choreologicznego, Autorka dokonuje rekonstrukcji tańca jako dyskursu sztuki i objaśnia, jakie kompetencje kulturowe biorą udział w procesie tworzenia, odbioru i wartościowania tańca jako praktyki artystycznej. Argumentacja została omówiona na przykładzie choreograficznych dokonań par tańca towarzyskiego oraz poparta ustaleniami badawczymi z zakresu krytycznych studiów kulturowych, filologii i teorii literatury, teorii języka, historii sztuki, badań nad kulturą wizualną i sztukami performatywnymi.
