Opis
Książka prezentuje polemikę Stanisława Brzozowskiego (Czepiela) z Zenonem Przesmyckim (Miriamem), prowadzoną na łamach „Głosu” najintensywniej w 1904 roku. Podjęta została ona w imię sztuki zaangażowanej, przeciwko imputowanemu Przesmyckiemu eskapizmowi. Brzozowski zarzucał poglądom estetycznym wpływowego twórcy pierwszej generacji młodopolskiej brak oryginalności i przełomowości, a jego działalność oceniał jako szkodliwą dla kultury duchowej tamtych czasów. Zamysł ten realizował za pomocą ostrych środków pamfletowych. Wykreowany wizerunek jego antybohatera, choć sugestywny, niewiele ma wspólnego z rzeczywistym wzorem. Zaatakowany nie podjął dyskusji i starcie pozostało sporem jednostronnym.
